Άρθρο της Βρετανικής ιστοσελίδας «The Telegraph», που δημοσιεύτηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2019, ξεδιπλώνει σε ένα ενδιαφέρον οδοιπορικό τις πεζοπορικές διαδρομές της Άνδρου, κάνοντας εκτενή αναφορά στο πολύπλευρο και πολυσήμαντο έργο του Andros Routes για την αναβίωση των μονοπατιών της Άνδρου, αλλά και στο επερχόμενο, 2^ο Φεστιβάλ Πεζοπορίας.

Η Βρετανίδα δημοσιογράφος Sarah Baxter έζησε την εμπειρία, τον περασμένο Ιούνιο περπατώντας στο δίκτυο μονοπατιών της Άνδρου και συναντήθηκε με εθελοντές του Andros Routes. Βάδισε όλη τη πιστοποιημένη διαδρομή Andros Route αλλά και τμήματα του μη πιστοποιημενου δικτύου, «περισσότερα από 100 μίλια διαδρομών, όλες σηματοδοτημένες» και στο τέλος του κειμένου της δίνει τις δικές τις συμβουλές για την πεζοπορία στην Άνδρο.

Η Sarah Baxter παρουσιάζει το νησί της Άνδρου, προχωρώντας σε μια σύντομη ιστορική αναδρομή, με την επισήμανση ότι αποτελούσε έδρα της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας. Ταυτόχρονα, περιγράφει τη μορφολογία, το φυσικό περιβάλλον και τις συνήθειες των κατοίκων, αναφέροντας πως «οι οικογένειες ήταν αυτάρκεις, καλλιεργώντας τις αιμασιές για να παράγουν ελαιόλαδο, λαχανικά, κρέας, φρούτα, κρασί, βότανα και μέλι».

«Το σακίδιο πεταμένο στην άκρη, τα πόδια γεμάτα ιδρώτα, απλωμένα πάνω στα βότσαλα. Έγειρα πίσω και χαλάρωσα, απολαμβάνοντας την αύρα και τη σκιά των πεύκων, βλέποντας τα “άγρια άσπρα άλογα” να γλιστρούν στο Αιγαίο», αναφέρει στην εισαγωγή του άρθρου της η Sarah Baxter, η οποία στη συνέχεια περιγράφει το ταξίδι της από «την ανατολική ακτή προς τα δυτικά, από τη Χώρα, τη σημερινή πρωτεύουσα, στην κατεστραμμένη Παλαιόπολη, την πρωτεύουσα τον 7^ο αιώνα π.Χ.».

Ξεκινώντας από τα παλαιότερα χρόνια, το άρθρο αναφέρει χαρακτηριστικά σχετικά με τα μονοπάτια:

«Το περπάτημα στην Άνδρο ήταν κανόνας. Το ορεινό νησί είναι γεμάτο από παλιά μονοπάτια, από δρομάκια για μουλάρια και κοίλους δρόμους για αιγοπρόβατα, μέχρι πλακόστρωτα σοκάκια, μονοπάτια που περνούν μέσα από τους ξεχωριστούς τοίχους, φτιαγμένους από πέτρα. Πριν από τα αυτοκίνητα, χρησιμοποιούνταν για τα πάντα: για τη μετακίνηση ανάμεσα στα χωράφια και τα χωριά, για να φτάνει κανείς στην εκκλησία. Αλλά μετά τη μαζική μετανάστευση από το νησί – και από τα περισσότερα ελληνικά νησιά – μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτές οι αρχαίες διαδρομές εγκαταλείφθηκαν σε μεγάλο βαθμό».