Μία χειμωνιάτικη μέρα, μία από αυτές πού χάρισε ο Δίας στην Αλκυόνη, την κόρη του Αίολου,  να κλωσσήσει τα αυγά της, μια τέτοια ηλιόλουστη μέρα συνάντησα την ανεμόεσσα νήσο  Άνδρο.

Έφτασα λοιπόν βράδυ,στις 6 Γενάρη του 1988, με έναν παιδικό μου φίλο.

Αφού φθάσαμε στο λιμάνι ανεβήκαμε με τα πόδια το τελευταίο χιλιόμετρο γιατί δεν υπήρχε δρόμος, στο πατρικό της μητέρας του στο Άνω Γαύριο.

Στην διαδρομή οι εικόνες που συναντούσα τόσο ξεχωριστές  που η δυσκολία της πεζής μας ανάβασης είχε εξαφανισθεί .

Πηγές και ρυάκια να κυλούν, λαγουδάκια να τρέχουν, πρόβατα και κατσίκια ελεύθερα στα βουνά, πουλιά να κελαιδούν  μέσα στο πράσινο με θέα το απέραντο γαλάζιο.

Δεν μπορεί είπα ,τόση ομορφιά.

Γέννημα θρέμμα της Αθήνας εγώ μένω κατάπληκτος με την ομορφιά πού συναντώ, μόλις δύο ώρες από την πόλη μου….

την ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή.

Την άλλη μέρα μου αποκαλύπτεται και άλλη ομορφιά!!!

Τόση πού ονειρεύομαι την ζωή μου εδώ.

Η επιθυμία μου πραγματοποιείται με την αγορά του γειτονικού, από το σπίτι του φίλου μου ,οικοπέδου με μία παλιά πέτρινη κατοικία.

Μετά από δέκα χρόνια σκληρής προσωπικής δουλειάς κατάφερα να δημιουργήσω τον δικό μου επίγειο παράδεισο.

Μα οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ. Αφού χόρτασα βόλτες, φίλους, θάλασσα,  εκδρομές, πάρτυ, γλέντια, και φως,αναζητώ κάτι άλλο …..και το 2015 το Andros Routes και η Όλγα Καραγιάννη μου ανοίγουν νέα σελίδα στην ζωή μου…

Και τι δεν ζω και τι δεν ανακαλύπτω.